Geen grondwet – wel verkiezingen?

20120528 01Het heeft niet zo mogen zijn. Vandaag, de vijfde Republic Day – en dus een ‘feestdag’ in Nepal – heeft de Republiek Nepal averij opgelopen. Vier jaar lang ruzie maken over de constitution heeft tot niets geleid. Er is geen grondwet, zelfs niet het begin er van. De handdoek ligt midden in de ring te stinken, men spuwt er op. Tot op het laatst hebben de politici ‘hun best’ gedaan, zeggen ze, maar de wil ‘om er uit te komen’ ontbrak. En dus is Nepal voor de zoveelste maal in onzekerheid gestort.

In 2007 werd koning Gyanendra met vereende – democratische – krachten naar huis gestuurd. Er werd een voorlopig parlement samengesteld dat twee jaar de tijd kreeg om een grondwet te schrijven: de Constituent Assembly. Die twee jaar bleek niet voldoende, er werd nauwelijks enige vooruitgang geboekt. Dus werd het drie jaar. Nog niet voldoende, altijd eindigde het ‘topoverleg’ tussen de ‘politieke leiders’ inconclusive. Dus, vorig jaar voor de laatste maal, nog één keer uitstel, tot 27 Mei 2012. Dat was gisteren, maar de partijen kwamen er niet uit.
Het Hooggerechtshof van Nepal was inmiddels doof geworden voor de smeekbede ‘nóg drie maanden alstublieft’ – het zou waarschijnlijk ook geen zin hebben gehad.

Dus: nieuwe verkiezingen op 22 November, zei Premier Baburam Bhattarai gisteren tegen middernacht, tijdens een kabinetsvergadering waaruit enkele boze ministers al waren weggelopen.

Het moddergooien begon direct. Nepali Congress (NC), United Marxist Leninist (UML) en de zuidelijke Madhesi partijen willen geen verkiezingen.

20120528 04De kranten: “These parties and some fringe parties have rejected the government decision to hold fresh election of the Constituent Assembly on 22 November 2012. Following the government decision, the leaders of these parties met President Ram Baran Yadav, to inform him about their position. They also urged the President not to approve the “unconstitutional decision” of the government.”

Men vreest dat de Maoïsten absoute macht nastreven en de verkiezingen zullen manipuleren:

“NC leader Ram Chandra Poudel said the NC would strongly oppose the Maoist-led government’s move. “This is part of a Maoist plan to capture power,” said he.
Likewise, the UML vice chairperson Bidhya Bhandari said her party was no more a part of the Maoist-led government.
Deputy Prime Minister and UML general secretary Ishwor Pokharel had walked out of the cabinet meeting, opposing the PM’s proposal for fresh election.”

Iedereen maakt nu dus ruzie met elkaar, en de Maoïsten ook intern. Er hoeft niet veel meer te gebeuren of de partij scheurt uiteen, de ene vleugel onder aanvoering van ‘dissident and hardliner‘ Mohan Baidya, de ander door de meer gematigde Puhpa Kamal Dahal (‘Prachanda‘, die de rode revolutie begon in het midden van de jaren negentig) en premier Baburam Bhattarai (de ‘tweede man’ bij de Maoïsten).

20120528 03De president is thans nog de enige ‘non disputed‘ overheidsdienaar. In een rede ter ere van Republic Day, zei hij: “I urge all the people in the country to maintain mutual brotherhood and social harmony in society and the nation during the ongoing political transition, while extending my best wishes to all the Nepalis in the country and abroad on the occasion of the fifth Republic Day on Monday.”

Tegelijk is de president onzeker of er wel verkiezingen moeten komen. Zijn deze in overeenstemming met de Interim Constitution? ‘Legal consultations’ staan dus hoog op zijn agenda. Nog los daarvan leeft de vraag of verkiezingen en de daarbij behorende reeks onlusten wel wenselijk zijn in een tot op het bot verdeeld Nepal.

Enkele conclusies

– Het is duidelijk dat de leiders van de politieke partijen niet in staat zijn samen te werken en een werkzaam compromis te bereiken, in het belang van het land. De afgelopen vier jaar heeft het onverzettelijke partijbelang hen in de richting van de politieke afgrond gestuurd. Tot het laatst toe bleven de heren koppig en uitsluitend op zichzelf gericht, tot de zaak is gebarsten. De wederzijdse verwijten zullen niet afnemen, het gekrakeel zal toenemen – en dit kan leiden tot een toenemend sociaal conflict.

– De grootste partij, de Maoïsten, zal moeten kiezen welke richting in te slaan: óf splitsen (Baidya versus Dahal) óf samen een nieuwe koers uitstippelen? Baidya was nooit geporteerd voor ‘peace and constitution‘. Indien de partij niet uiteenvalt, ligt een radicalere koers voor de hand. Indien wel: meer ruzie in de rode hoek en nog verdere fragmentatie.

– Ook de andere partijen zullen zich meer willen profileren, bijvoorbeeld door stemmen te winnen uit bepaalde delen van de bevolking – lees: etnische groeperingen. De kwestie van ‘etniciteit’, door de Maoïsten op de politieke agenda gezet, begon de laatste tijd in Nepal al onaangename trekjes te vertonen. Was het tot voor enkele jaren ondenkbaar dat bevolkingsgroeperingen tegen elkaar opstonden, nu lijkt het er op dat zij zich in toenemende mate verschansen achter hun afkomst, taal en cultuur – met alle ongewenste gevolgen van dien in een land dat er economische slecht voorstaat, overbevolkt is, zonder politieke leidsman die aanspreekt.
Zoals een commentator schrijft: ‘Identity based politics could harden further.’

– Dit alles is uiteraard koren op de – nog steeds malende – molens van de koningsgezinden, die nu met zeker recht kunnen beweren: “Ten tijde van de Shah dynastie was alles beter.” Ze kunnen wellicht aansturen op een referendum, waarvan de uitslag niet te voorspellen valt – men moet toegeven dat de Natie Nepal sinds de koning is ‘afgeschaft’, niet een toonbeeld van geluk en voorspoed is geworden.

Treurig

20120528 02De journalist Kunda Dixit schreef een mooi & treurig artikel in de Nepali Times. Enkele passages:

Political power had shifted long ago from Baneswar (de zetel van het parlement) to Baluwatar (de residentie van de premier) and its most vivid proof was that the Constituent Assembly elected in 2008 was not even allowed the dignity of a formal closing ceremony. A ceremonial assembly was unceremoniously disbanded and left to die.
(…)
The announcement of the expiry of its mandate was done at the Prime Minister’s residence, by a prime minister in an ex tempore address. He spoke not as a head of government, not as a leader of all Nepalis, not as a statesman – but as a defensive, haughty party boss delivering his first campaign speech.
(…)
If Prime Minister’s Bhattarai’s speech on Sunday night was anything to go by, the next six months will be a struggle between those who want to strengthen democracy and those who don’t even try to hide that they want to capture complete state power. It will be between those who want to preserve national unity and co-existence, and those who want Nepal sliced up into supposedly autonomous ethnic enclaves.

Toch een sprankje hoop?

In the next six months, the party that jettisons tired old discredited faces for fresh new personas with new ideas will survive. The ones which retain their old men and talking heads will be history. All main parties have a younger generation of leaders who have ideas and a vision for the country, but were never given responsibility. It is time to pass the torch on to a new generation in this race with history.

Lees het volledig artikel, klik hier.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *